Skoki okiem Kobiet: lipca 2020

Foto: Wikipedia

Zapraszamy na kolejną odsłonę cyklu „Skoki z historią w tle”. W dzisiejszym poście nieco bliżej przyjrzymy się reprezentacji Białorusi.

Reprezentacja Białorusi powstała w sezonie 1992/1993, po likwidacji reprezentacji Wspólnoty Niepodległych Państw, będącej kontynuacją reprezentacji ZSRR. Reprezentanci Białorusi zadebiutowali w zawodach w lutym 1993 roku, na Mistrzostwach świata w Falun. Najlepszym wynikiem mógł wówczas pochwalić się Aleksandr Siniauski, który zajął 42. miejsce na dużej skoczni. W tym samym sezonie, w marcu 1993 roku, Alaksandr Aharodnikau wystąpił w Pucharze Świata w Lahti, gdzie zajął 66. miejsce na skoczni normalnej i 56. (ex aequo ze Svenem Hannawaldem) na dużej. W kolejnym sezonie Alaksandr Siniauski wystartował na Igrzyskach Olimpijskim w 1994 roku w Lillehammer, gdzie był 54. na skoczni dużej i 38. na normalnej.

Z czasem, coraz częściej Białorusini zaczęli pojawiać się w Pucharze Świata. Swoje pierwsze punkty w PŚ zdobył Alaksiej Szybko, zajmując 29. miejsce w Ramsau, 11 stycznia 1998 roku. Tydzień później kolejne punkty dla Białorusi wywalczył Andrej Łyskawiec, który zajął 27. pozycję w Zakopanem. Punkty w PŚ dla Białorusi zdobywali później jeszcze Maksim Anisimau i Piotr Czaadajew.

Podczas występów Białorusinów na innych imprezach najwyższej rangi, nigdy nie awansowali oni do serii finałowej. W konkursach drużynowych Białoruś na Mistrzostwach Świata zajmowała miejsca 12. (przedostatnie) 13. (wyprzedzając trzy drużyny) oraz 15. (ostatnie). Drużyna Białorusi wystąpiła też na Mistrzostwach Świata w lotach w 2004 roku w Planicy, zajmując 10. miejsce.

Ostatni występ reprezentanta Białorusi w PŚ miał miejsce w lutym 2008 w Sapporo – startujący tam Maksim Anisimau zajął wówczas 39. i 47. miejsce. W 2010 miał miejsce ostatni start drużynowy Białorusinów na mistrzostwach świata juniorów. Zajęli oni w Hinterzarten 16. miejsce. W marcu 2014 ostatni Białorusin występował w zawodach Pucharu Kontynentalnego oraz konkursach FIS Cup. Aktualnie żaden białoruski skoczek nie jest zarejestrowany w bazie FIS.

Największe sukcesy białoruskich skoków to złoty medal Siarhieja Babroua na uniwersjadzie w Szczyrbskim Jeziorze w 1999 roku na dużej skoczni oraz 5. miejsce Piotra Czaadajewa na Mistrzostwach Świata juniorów w 2005 roku w Roveniemi. Piotr Czaadajew pozostaje ponadto rekordzistą Białorusi w długości skoku, po próbie na odległość 197,5 m na treningu przed MŚ w lotach w Tauplitz w 2006 roku.

źródło: wikipedia.org/informacja własna

7:53 PM No komentarze

8:10 AM No komentarze

fot.: wikipedia

Wybuch wojny uniemożliwił sportowcom rywalizację w letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1940 i zimowych w 1944 roku. Na szczęście po zakończeniu walk, kolejne Igrzyska odbyły się zgodnie z planem.7 lutego 1948 skoczkowie rywalizowali w jednym konkursie w ramach zimowych Igrzysk Olimpijskich. Zawody w Sankt Moritz były piątą w historii olimpijską rywalizacją skoczków.

Rozegrane po wojnie Igrzyska zyskały miano "Igrzysk Odnowy" i zostały zainaugurowane 30 stycznia 1948 roku na olimpijskim lodowisku. Do Szwajcarii przybyło wtedy 669 reprezentantów prawie 30 krajów. Polacy przyjechali w 29-osobowym składzie, a biało-czerwoną flagę na lodowisko wniósł jako chorąży Stanisław Marusarz. Dodatkowo po 20 latach ZIO znowu zawitały do szwajcarskiego Sankt Moritz. Na starcie jedynego konkursu skoków narciarskich, rozgrywanego na obiekcie z punktem K na 68 metrze, pojawiło się 49 zawodników reprezentujących 14 państw. Konkurs wprowadził też kilka nowości technicznych: pięciu sędziów oceniających skok (zamiast trzech) oraz system odrzucania skrajnych not.

Już od początku rywalizacji plany krzyżowała pogoda. Padał śnieg i wiało. Trzeba było ciągle wyrównywać zeskok, a kila skoków zakończyło się upadkami. W trudnej pierwszej serii najdalej ląduje Matti Pietikaeinen, który obejmuje prowadzenie w konkursie. Stanisław Marusarz po skoku o ponad 10 metrów krótszym od lidera rywalizacji zajmuje daleką pozycję i żegna się z myślą o wysokim miejscu w konkursie olimpijskim.

W finale, trzeci po pierwszej serii, Petter Hugsted, oddaje rewelacyjny skok, lądując na 70 metrze i już do końca utrzymuje się na pozycji lidera, zostając mistrzem olimpijskim.

Tak wyglądała najlepsza dziesiątka konkursu:

1. Petter Hugsted (Norwegia) - 228,1 pkt. (65,0/70,0 m)

2. Birger Ruud (Norwegia) - 226,6 pkt. (64,0/67,0 m)

3. Thorleif Schjelderup (Norwegia) - 225,1 pkt. (64,0/67,0 m)

4. Matti Pietikaeinen (Finlandia) - 224,6 pkt. (69,5/69,0 m)

5. Gordon Wren (Stany Zjednoczone) - 222,8 pkt. (68,0/68,5 m)

6. Leo Laakso (Finlandia) - 221,7 pkt. (66,0/69,5 m)

7. Asbjoern Ruud (Norwegia) - 220,2 pkt. (58,0/67,5 m)

8. Aatto Pietikaeinen (Finlandia) - 215,4 pkt. (69,0/68,0 m)

9. Fritz Tschannen (Szwajcaria) - 214,8 pkt. (64,5/66,0 m)

10. Hans Zurbriggen (Szwajcaria) - 214,0 pkt. (61,0/67,0 m)

Stanisław Marusarz ostatecznie zajmuje 27. miejsce po dwukrotnym lądowaniu na 59. metrze.

źródło: skisprungschanzen, informacja własna, wikipedia

8:47 PM No komentarze

7:46 PM No komentarze

6:02 PM No komentarze

8:36 PM No komentarze

9:13 PM No komentarze

6:00 PM No komentarze

3:28 PM No komentarze

7:34 PM No komentarze

Źródło: Spiegel International (spiegel.de)

W kolejnej odsłonie naszego nowego cyklu przeniesiemy się do 1936 roku. Świat, nie do końca przewidujący wtedy nadchodzącą wielkimi krokami wojnę, przeżywał wówczas kolejne Zimowe Igrzyska Olimpijskie. Te odbyły się w niemieckim Garmisch-Partenkirchen i dla wielu zapadły w pamięci jako te...uroczyście otwierane przez samego Adolfa Hitlera.

Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Garmisch-Partenkirchen, które wówczas znajdowało się na terenie III Rzeszy, odbyły się w dniach od 6. do 16. lutego 1936 roku. Może dziwić fakt, że w tym samym roku, na terenie również tego państwa, lecz w Berlinie, rozegrano letnią odsłonę imprezy. Regulamin zezwalał jednak w tamtym czasie organizatorowi na przedłużenie prawa do organizowania igrzysk, co oznaczało, że państwo Adolfa Hitlera mogło pozwolić sobie na zorganizowanie rywalizacji w obu sportowych sezonach.

Igrzyska w Garmisch-Partenkirchen zapisały się w historii z wielu powodów. To właśnie na nich po raz pierwszy zastosowano tradycję odpalania znicza olimpijskiego, który nadal jest podziwiany przez wielu turystów pod obecnie istniejącą skocznią. Dodatkowo, oficjalnego otwarcia imprezy dokonał sam Adolf Hitler, który wówczas pełnił rolę kanclerza III Rzeszy.

Dodatkowo, ogromną kontrowersję wzbudził fakt bojkotu, jaki na igrzyskach zorganizowała reprezentacja Austrii i Szwajcarii w narciarstwie alpejskim. To właśnie w 1936 roku dyscyplina ta miała po raz pierwszy być wprowadzona do programu, jednak zakazano startu w niej profesjonalnym instruktorom narciarstwa. W efekcie tego, jedynie garstka austriackich sportowców wzięła udział w imprezie, reprezentując nie swoją ojczyznę, lecz właśnie III Rzeszę.

Podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku rozegrano jedynie jeden konkurs indywidualny w skokach narciarskich. Zorganizowany został on na Grosse Olympiaschanze o punkcie konstrukcyjnym usytuowanym na 80. metrze. Wygrał go Norweg, Birger Ruud, skokami na odległość 75 i 74.5 metra. Drugie miejsce przypadło Szwedowi, Svenowi Erikssonowi (dwukrotnie 76 metrów) a na najniższym stopniu podium znalazł się również Norweg, Reidar Andersen (74 oraz 75 metrów). Najlepszym z Polaków okazał się być Stanisław Marusarz, który lądując najpierw na 73. metrze a następnie uzyskując odległość 75.5 metra, uplasował się finalnie na piątej pozycji.

W sumie w czasie Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku startowało 668 sportowców z 28 narodowych komitetów olimpijskich. Wzięli oni udział w 17 konkurencjach, wywodzących się z 5 różnych dyscyplin sportowych.

Wybuch międzynarodowych napięć, najpierw między Japonią a Chinami, a później tych europejskich, finalnie prowadzących do wybuchu II Wojny Światowej, spowodował przerwę w organizacji zimowych igrzysk. Anulowano imprezy zaplanowane kolejno na 1940 i 1944 rok. W przeciwieństwie jednak do imprez tej rangi organizowanych w lecie, ich zimowe odsłony nie były numerowane jeśli się nie odbywały. Po dwunastu latach przerwy, V Zimowe Igrzyska Olimpijskie zorganizowano więc w 1948 roku, w szwajcarskim Sankt Moritz.

Źródło: informacja własna/olympic.org

10:22 AM No komentarze

9:07 PM No komentarze

Archiwum bloga

Szukaj

Nasze Social Media

Serie