Skoki okiem Kobiet: maja 2018

7:39 PM No komentarze

Za nami ostatnie dwa tygodnie maja, co oznacza, że jesteśmy całe 14 dni bliżej Letniej Grand Prix! Właśnie zakończyliśmy piąty miesiąc tego roku, więc jesteśmy pomiędzy końcówką sezonu zimowego a rozpoczęciem sezonu letniego, dlatego teoretycznie nie powinno dziać się nic ciekawego. Jednak w świecie skoków narciarskich w ciągu ostatnich dwóch tygodni wydarzyło się naprawdę dużo.

1. Zatwierdzono kalendarze na sezon 2018/2019!

Podczas kongresu FIS-u w Costa Navarino potwierdzone zostały kalendarze m.in. na Letnie Grand Prix oraz Puchar Świata. Mimo wcześniejszych zapewnień, że trzecia edycja Raw Air się odbędzie, skocznie w Lillehammer, Vikersund i Trondheim nadal figurują jako obiekty bez homologacji. Czeski Związek Narciarski do 5. czerwca ma potwierdzić możliwość przeprowadzenia zawodów z cyklu PŚ w Libercu. Na zawodników czeka kolejna odsłona Turnieju Czterech Skoczni, Willingen Five oraz Raw Air.

2. Będzie drużynowy konkurs Pań podczas MŚ w 2021 r.

Skoki narciarskie kobiet coraz bardziej się rozwijają. W przyszłym sezonie Panie będą częściej rywalizować na dużych obiektach, dodatkowo powstanie kobieca edycja Raw Air. Do tej pory kobiety miały dwie szanse na zdobycie medalu na MŚ. Jeden mogły zdobyć indywidualnie, drugi występując w mixach. W 2021 roku do tych dwóch konkursów dołączy jeszcze konkurs drużynowy, w którym będą rywalizować 4-osobowe kobiece zespoły.

3. Kevin Bickner osamotniony w kadrze ,,A'' USA.

Ubiegły sezon w wykonaniu 21-letniego skoczka był naprawdę dobry, najlepszy w jego karierze. Pozostali zawodnicy ze Stanów Zjednoczonych niestety nie spisali się tak dobrze jak Bickner, z tego powodu Kevin jest jedynym zawodnikiem w kadrze ,,A".

4. Planica organizatorem Mistrzostw Świata w 2023 r.

Planica kojarzy nam się głównie z lotami narciarskimi i słusznie, ponieważ organizowali oni już Mistrzostwa Świata w lotach i robią to również w 2020 roku. Jednak od czterech lat, do tej pory bezskutecznie starali się o organizacje Mistrzostw Świata. Tym razem to Słoweńcy zdobyli więcej głosów od swojego konkurenta - Trondheim.

5. Ville Larinto zakończył karierę.

Ville pod nieobecność Jane Ahonena był praktycznie liderem fińskiej kadry. Wielokrotny mistrz Finlandii oraz zwycięzca jednego z konkursów Pucharu Świata postanowił zakończyć karierę. W 2009 roku zdobył brązowy medal Mistrzostw Świata Juniorów, a później tylko wspinał się w górę. Jednak liczne kontuzje spowodowały, że Fin nie był w stanie powrócić już do swojej wcześniejszej formy i postanowił odłożyć narty na kołek.

6. Austriacy trenowali na lodowcu, Daniel Huber pauzuje.

Austriaccy skoczkowie na czele ze swoim nowym trenerem przez tydzień trenowali na prowizorycznej skoczni zbudowanej na austriackim lodowcu. Treningi te miały służyć przede wszystkim zgraniu się grupy, a także doskonaleniu pozycji najazdowej. W międzyczasie długo planowaną operację łękotki odbył Daniel Huber, który do regularnych treningów powróci za około od czterech do sześciu tygodni.

7. Skoczkowie muszą przytyć.

FIS zatwierdził proponowane w kwietniu zmiany dotyczące wagi zawodników. Skoczkowie będą musieli przechodzić pomiary wagi bez założonych kasków, butów oraz wkładek, w efekcie czego będą musieli przytyć około 2 kilogramy.

8. Problemy zdrowotne Daniela Andre Tande.

W ostatnich dniach świat obiegła informacja o problemach zdrowotnych norweskiego skoczka. Tande przez ostatni miesiąc nie brał udziału w treningach i póki co, nie wiadomo kiedy do nich wróci. Norweg w maju był leczony w szpitalu przez wykrycie u niego syndromu Stevensa-Johnsona. Jest to nagła i zagrażająca życiu reakcja skórna. Trzymamy kciuki za szybki powrót Daniela do zdrowia!

Źródło: skijumping.pl, onet.pl

7:18 PM No komentarze

7:03 PM No komentarze

7:29 PM No komentarze

7:19 PM No komentarze

11:19 AM No komentarze

(fot: wikipedia.pl)
Elżbieta Michalewska - Ziętkiewiczowa w środku

Przenieśmy się do początków skoków kobiet. Chciałabym przywołać tutaj Elżbietę Michalewską Ziętiekiwczową (ur. ok. 1894 roku). Około roku 1911 Elżbieta Michalewska przeprowadziła się do Wiednia. Chciała uczęszczać do wyższej szkoły fortepianowej. Wtedy to zainteresowała się narciarstwem. Trzy lata później zdobyła srebro na zawodach w kombinacji alpejskiej w Rax. Figurowała również na liście pierwszych skoczkiń narciarskich. Skakała daleko, jak na ówczesne możliwości wygrywając z mężczyznami, co spowodowało w austriackiej prasie sportowej przydomek „fenomenalnej Polki”. Uprawiała również taternictwo. W 1917 r. przeszła wraz z Henrykiem Bednarskim południową ścianę Zamarłej Turni. Po powrocie do Polski kilka lat później była jedną z dwóch sanitariuszek w Kompanii Wysokogórskiej. Jej kariera na arenie międzynarodowej rozwijała się zaskakująco szybko. Podczas zawodów w Worochcie w 1922 roku Ela Ziętkiewiczowa zajęła miejsca w środku stawki. W 1921 roku zwyciężyła w mistrzostwach Polski w biegach narciarskich, co stało się jej najważniejszym osiagnięciem do tej pory. Podobnie było rok później w Worochcie. Na III Mistrzostwach Polski w skokach została nieoficjalną mistrzynią po skoku na 12 m. Zwyciężyła tez w skokach seniorów II klasy, wyprzedzając w klasyfikacji Józefa Zubka i Stefana Zagórskiego. Znalazła się w polskiej reprezentacji olimpijskiej na ZIO 1924 w Chamonix, ale MKOl i FIS zakazywały wówczas kobietom wzięcia udziału w zawodach. W 1925 roku, podczas zawodów międzynarodowych w Starym Smokowcu, była najlepsza w biegu pań. W tym roku wygrała też w mistrzostwach Polski w Krynicy oraz w mistrzostwach Zakopanego. Dwa lata później wygrała w zawodach międzynarodowych w Cortina d'Ampezzo we Włoszech, w konkurencji nazwanej „bieg pań o charakterze wybitnie zjazdowym”. W 1928 wygrała bieg w Tatrzańskiej Polance. Ostatnim z jej ważnych startów było trzecie miejsce w biegu pań na Gubałówce, nieoficjalnej konkurencji Mistrzostwach Świata 1929 w Zakopanem. Do 1939roku mieszkała w Zakopanem, a następnie uzyskała kartę Volksdeutsche i wyjechała do Wielkiej Brytanii lub Kanady, gdzie prawdopodobnie zmarła.

Dziś w Polsce jak i na świecie skoki narciarskie kobiet coraz bardziej się rozwijają. Kto wie, może to dzięki tej wielkiej sportsmence jest to jeden z najważniejszych sportów zimowych w Polsce.

3:52 PM No komentarze

fot. redbull.com

Dziś w naszym cyklu "Skok kulturowy" mam przyjemność opisać książkę Thomasa Morgensterna pod tytułem "Moja walka o każdy metr" (org. "Über meinen Schatten: Eine Reise zu mir selbst"). Jest to autobiografia austriackiego Mistrza, która została wydana w styczniu 2016 roku przez wydawnictwo Sine Qua Non (SQN).

Postaci Thomasa Morgensterna chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Zawsze miły, uśmiechnięty i otwarty, wszystkich dookoła zaraża pozytywną energią. Ten sympatyczny Austriak przeżył w swoim życiu bardzo dużo i jest idolem i wzorem do naśladowania dla wielu młodych ludzi. Nie jest więc dziwne, że postanowił on napisać książkę o swoich przeżyciach.
"Moja walka o każdy metr" nie jest jednak zwykłą autobiografią sportowca. To historia o człowieku, który nie poddał się pomimo wielu upadków i problemów. Jego sukces zbudowany został na wielu doświadczeniach - zarówno dobrych jak i tych złych. Książka ta to opowieść o prywatnym i zawodowym życiu lubianego przez wielu fanów skoków sportowca, o lęku, trudnych decyzjach, i o walce.

Choć jest to autobiografia skoczka narciarskiego, to każdy z nas może odnaleźć w niej samego siebie. Dlaczego? Ponieważ jest to poruszająca i, przede wszystkim, szczera opowieść o podnoszeniu się po porażce, o dojrzewaniu, o podejmowaniu decyzji i o walce z przeciwnościami losu. Książka ta dokładnie opisuje każdy szczegół przemiany psychicznej i fizycznej od upadku do powstania, przez walkę i następnie powrót do wielkiego sportu. Wbrew pozorom nie jest to książka wyłącznie o sporcie i sportowcu. Dla fanów skoków narciarskich jest to niewątpliwie pozycja obowiązkowa, ale każdy może odnaleźć w tej książce siebie. Thomas odsłania się przed czytelnikiem ukazując swoje obawy i słabości. Na każdej stronie książki bohater stara się udowodnić nam, że nie należy porzucać swoich marzeń, ale walczyć o nie do samego końca. Opowiada także o swojej córeczce Lilly oraz sprawach uczuciowych, między innymi rozstaniu z Kristiną, z którą był związany przez dziesięć lat i która jest przecież matką Lilly, a także o nowej miłości i dążeniu do szczęścia. Interesujący, choć kontrowersyjny i smutny jest wątek dotyczący mediów. Czytając książkę byłam przerażona tym, jacy są niektórzy dziennikarze, którzy by zdobyć jakieś informacje, są zdolni do wszystkiego.

"Moja walka o każdy metr" to poruszająca, szczera opowieść o podnoszeniu się, dojrzewaniu i podejmowaniu decyzji. Książka ukazuje prawdziwą twarz Thomasa Morgensterna. Wzloty i upadki kształtowały jego osobowość, która skrywała wiele tajemnic. Nie widzimy tu zwycięzcy, mistrza w swojej dziedzinie, ale zwykłego człowieka który czuje ból, strach, niepewność, który, tak jak my, zmaga się ze słabościami i próbuje je przezwyciężać.

Morgenstern podkreśla, że skoki narciarskie to dyscyplina, która nie wybacza błędów i trzeba być ekstremalnym perfekcjonistą w tym, co się robi.

Książka została napisana prostym językiem, jednak jest nieco inna niż większość książek z tego gatunku, które miałam okazję czytać w ostatnim czasie. Czyta się ją szybko i z dużym zainteresowaniem, jak powieść napisaną bardzo dobrym stylem. Jedyne, do czego mogłabym się "przyczepić" to jakość zdjęć. Choć sama okładka jest bardzo ładna, to jakość zdjęć w środku książki pozostawia wiele do życzenia. Z jednej strony bardzo cieszy mnie fakt, że zdjęć jest tu dużo, bo dzięki nim mogę cofnąć się w czasie do wydarzeń, które Thomas opisuje w książce, jednak rozdzielczość zdjęć mogłaby być znacznie lepsza i mogłyby być one nadrukowane na inny papier, bo ten w książce nie dość, że jest matowy i chropowaty, to jeszcze w odcieniach szarości.

Poza tym, książka wygląda bardzo estetycznie, czcionka jest bardzo ładna i wyraźna, co znacznie ułatwia czytanie, każdy kolejny rozdział ma bardzo ładny wstęp (zdj. poniżej), a na początku znajduje się spis treści.

Dodatkowo w polskiej wersji wstęp napisał Łukasz Kruczek, były trener polskiej reprezentacji, posłowie zaś należy do Apoloniusza Tajnera, trenera, z którym Adam Małysz rozpoczął erę swoich wspaniałych zwycięstw, a obecnie prezesa Polskiego Związku Narciarskiego.

Książka ta to także opowieść o niezwykłej determinacji w dążeniu do marzeń. Wiele osób mogłoby uznać, że to szalone i irracjonalne, by tak szybko po niesamowicie poważnym wypadku, wrócić do sportu i jeszcze pojechać na Igrzyska Olimpijskie. Ale przecież Thomas to walczak, który nigdy się nie poddaje. W książce został dokładnie opisany jego powrót na skocznię, przygotowania do Igrzysk Olimpijskich w Soczi, a także chwile, które przybliżały go do decyzji o zakończeniu kariery. Morgenstern szczegółowo opisuje swoje zmagania z tak trudnym przeciwnikiem, jakim jest strach. Czytelnicy mają okazję dowiedzieć się, jak z nim walczył. Jest to niesamowicie inspirujące, szczególnie dla młodych ludzi, by mieć w sobie tyle siły i determinacji.

fot. redbull.com

Wybrałam kilka cytatów, które mnie inspirują i chciałabym się nimi z Wami podzielić:

"To aż dziwne, jak wiele czasu często mija, nim podejmiemy decyzję. Ile bólu idzie z tym w parze i ile męczarni, fizycznej i duchowej. Natomiast moment jej podjęcia jest tak krótki, że wszystko, co do tego doprowadziło, znika."

"Ze strachem trzeba się nauczyć żyć. Trzeba go zrozumieć, przeżywać świadomie i kontrolować. Wtedy może ci pomóc i stać się twoim przyjacielem. Mój strach jest jak nielubiany członek rodziny: gdybym miał wybór, zdecydowałbym się na życie bez niego. Zrozumiałem jednak, że jest częścią mnie."

"Wspomnienie bólu hamuje człowieka, ale równocześnie pomaga unikać błędów. Można by powiedzieć, że wspomnienia chronią."

"Kiedy u kogoś nie dzieję się dobrze, często zaczyna dostrzegać to, czego zwykle nie zauważa."

"Jeśli nie jesteś gotowy zaryzykować, nie możesz osiągnąć sowich celów."

"Każdy dostał szansę na zasmakowanie własnego szczęścia."

"Każdy upadek zostawia ślad, a każdy z tych śladów hamuje."

"To piękne, jeżeli już samą swoją obecnością możesz sprawić komuś radość." (mój absolutny faworyt)

Reasumując, autobiografia Thomasa Morgensterna "Moja walka o każdy metr" jest książką uniwersalną i zainteresuje Was nawet, jeśli nie interesujecie się skokami narciarskimi. Pokazuje ona, że jeśli dokładamy wszelkich starań do spełnienia się naszych marzeń, to uda nam się osiągnąć cel prędzej czy później.

Źródło: informacja własna/ Thomas Morgenstern, "Moja walka o każdy metr", wyd. SQN

7:19 PM No komentarze

Specjalnie dzisiaj z okazji Dnia Matki przychodzimy do Was z nietypowym artykułem - chcemy przedstawić Wam mamy waszych ulubieńców. Gotowi w podróż poprzez wiele różnych krajów, aby poznać te niezwykłe kobiety? No to ruszamy!

Na dobry początek chcemy przedstawić mamy polskich skoczków.

Mama Kamila Stocha - Krystyna

Foto: tygodnikpodhalanski.pl

Mama naszego mistrza olimpijskiego przez wiele lat pracowała w Urzędzie Miasta w Zakopanem. Niedawno odeszła na emeryturę i wraz z tatą Kamila, Bronisławem spełnia się kibicując synowi oraz zajmując się domem.

Mama Macieja Kota - Małgorzata

Foto: sport,onet.pl

Mama Macieja sama również była sportowcem, a nawet instruktorką narciarstwa. Jak sama twierdzi, Maciek odziedziczył po niej nie tylko miłość do sportu, lecz także ambicję i pracowitość.

Mama Stefana Huli - Apolonia

Foto: naszemiasto.pl

Mama Richarda Freitaga - Diana

Hey mom it’s #mothersday ! Means your day! #thanks for everything! Without your endless #love , patience and #support all over the years, life could have gone a completely different way! And I never would have had that amazing power ranger shirt! 😀 So #happy that you’re my #mom ! Love ya! #familytime #familyfirst #roots #nudossi @viessmann_sport @dsv_nordisch #skijumping

Post udostępniony przez Richard Freitag (@freitag.richard) Maj 13, 2018 o 12:17 PDT

Takie właśnie życzenia złożył swojej mamie sam Richard!

Mama braci Prevc - Julijana

Foto: rtvslo.si

Teraz przedstawiamy Wam kobietę, która wychowała ~~słoweński zespół Ich Troje~~ słoweńską drużynę narodową, czyli Julijanę Prevc. Oprócz wspierania swoich synów (i córek) na zawodach, pracuje ona w gimnazjum w Kranju oraz dba o dom.

Mama Daniela Andre Tande - Trude

Godt fornøyde😄 #birkebeinerløpet #birken #running #fun

Post udostępniony przez Trude Tande (@trudetande) Cze 13, 2015 o 8:27 PDT

Po jej instagramie widać, po kim Daniel ma słabość do sportu i małych kotków :)

Mama Johanna Andre Forfanga - Annfrid

Foto: adressa.no

Mama Gregora Schlierenzauera - Angelika

Foto: news.at

Wszystkim mamom życzymy przede wszystkim dużo zdrowia oraz tak udanych pociech, jakie posiadają mamy skoczków! :)

Źródło: informacja własna/wikipedia.org

6:09 PM No komentarze

Ville Larinto w rozmowie z fińskim portalem YLE.FI ogłosił zakończenie kariery skoczka narciarskiego. "Marzyłem o tym, żeby odejść, kiedy będę na szczycie, ale nie zawsze jest to możliwe. To bardzo gorzki i smutny moment" przyznał. Wielokrotny mistrz Finlandii w skokach narciarskich i zwycięzca jednego konkursu z cyklu Pucharu Świata przez wiele lat był trapiony kontuzjami. To właśnie one sprawiły, że jego obiecująco zapowiadająca się kariera została przerwana.

Jego kariera zaczynała nabierać tempa, mógł stać się jednym z najlepszych, jednak kontuzje zniszczyły jego marzenia. "Do czasu kontuzji wszystko szło doskonale. Dotarłem na szczyt, wygrałem zawody Pucharu Świata, a później zaczęły się bardzo trudne lata i nigdy nie wróciłem do poziomu sprzed urazu"powiedział w rozmowie z YLE.FI. Ville Larinto zadebiutował w Pucharze Świata 1 grudnia 2007 roku w wieku siedemnastu lat. Udało mu się wtedy zakwalifikować do konkursu, jednak końcowy wynik nie był już tak satysfakcjonujący. Młody Fin zajął wtedy 36 miejsce. Niespełna miesiąc później, w konkursie w Oberstdorfie, który wygrał jego rodak Janne Ahonen, Larinto zdobył swoje pierwsze punkty zajmując 29. pozycję.

W kolejnym sezonie skoczek z Lahti spisywał się świetnie, trzykrotnie stając na podium konkursów z cyklu Pucharu Świata, a cały sezon kończąc na 14. miejscu w klasyfikacji generalnej. W 2008 roku Larinto zdobył również brązowy medal mistrzostw świata juniorów.

Najlepszy okres Larinto to sezon 2010/2011. 1 grudnia 2010 roku w Kuopio odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Stanął także na podium w Lillehammer, przegrywając jedynie z Thomasem Morgensternem. 59. Turniej Czterech Skoczni mógł być początkiem wielkiej kariery skoczka z Lahti. Larinto wygrał bowiem kwalifikacje do konkursu w Oberstdorfie. Dzień później jednak nie udało mu się awansować do drugiej serii - każdemu zdarzają się gorsze skoki. W pierwszej serii konkursu w Garmisch-Partenkirchen zdarzył się wypadek, który być może był początkiem końca kariery Larinto. Przy próbie lądowania skoku na 140,5 metra zerwał on przednie więzadło krzyżowe i nie wystąpił już w żadnym konkursie w sezonie 2010/2011.

Po kontuzji odniesionej w Ga-Pa Larinto już nie udało się już nic osiągnąć w skokach. W czołowej "20" konkursów z cyklu Pucharu Świata znalazł się zaledwie dwa razy - w sezonie 2014/2015 był 15. w Niżnym Tagile i w sezonie 2015/2016 17. w Willingen.

W swoim ostatnim, jak się okazało, sezonie w konkursach z cyklu Pucharu Świata wystartował tylko w konkursie w rodzinnym Lahti, lecz nie zakwalifikował się do konkursu.

Larinto powiedział, że być może nadal będzie związany ze skokami. "W pewnym sensie fajnie jest mieć wpływ na młodych sportowców. Miło byłoby być zaangażowanym na określonym poziomie."

Nie pozostaje nam nic innego, jak życzyć Ville powodzenia i dużo zdrowia.

Źródło: yfl.fi/ wikipedia.org

12:28 PM No komentarze

9:59 PM No komentarze

fot. zakopane.eu

Już za 2 miesiące spora część kibiców będzie bawić się na Letnim Grand Prix w Wiśle. Z tej okazji chciałybyśmy przybliżyć trochę historię rozgrywania tej imprezy w Polsce. Od skromnych początków, przez rozkwit po ostatnie wiślańskie edycje. Na dzień dobry, krótka lekcja historii skąd wziął się pomysł na taki cykl i jak dotarł on do Polski.

Rywalizacja skoczków narciarskich ma przeszło stuletnią historię. Letnie zmagania organizowane są jednak znacznie krócej. Od 1982 roku na niemieckiej skoczni w Hinterzarten rozgrywano międzynarodowe zawody w skokach na igielicie. Potrzeba było jednak dwunastu lat, by utworzony został cykl zawodów, który przyjął nazwę Letniego Grand Prix. W pierwszej edycji rozegrano zaledwie trzy konkursy: w Hinterzarten, Stams i Predazzo. Triumfatorem okazał się Japończyk Takanobu Okabe. Do klasyfikacji generalnej cyklu zliczane były noty zawodników, podobnie jak ma to miejsce podczas Turnieju Czterech Skoczni. Zmiana nastąpiła w 1996 roku, kiedy zdecydowano, że nie ma co komplikować życia i bardziej korzystne będzie liczenie punktów w taki sam sposób jak w Pucharze Świata.

Wraz z kolejnymi organizowanymi edycjami, wzrastał prestiż Letniego Grand Prix. Coraz więcej krajów chciało mieć konkursy tej rangi na swoich skoczniach, więc liczba zawodów w cyklu cały czzas się zwiększała. Jako, że organizacja nie wymagała ponoszenia ogromnych nakładów finansowych na przygotowanie skoczni (spójrzmy prawdzie w oczy, ~~zielony plastik~~ igielit jest znacznie tańszy od śniegu), zainteresowało to też obiekty nie organizujące zwykle zawodów najwyższej rangi. Sami zawodnicy również polubili cykl za możliwość sprawdzenia swojej formy podczas okresu przygotowawczego. Nie zaskoczy Was zatem, że w Polsce również rozpoczęły się rozmowy, by zorganizować Letnie Grand Prix. Pod koniec 2003 roku, kiedy Małyszomania kwitła w najlepsze, a pod Wielką Krokwią na zawodach Pucharu Świata gromadziły się tłumy, organizatorzy zwrócili się do Międzynarodowej Federacji Narciarskiej z propozycją organizacji imprezy już w kolejnym sezonie. Władze przyklasnęły na ten pomysł i przyznały Zakopanem miejsce w kalendarzu Letniego Grand Prix. Konieczne było tylko założenie igielitu, ponieważ w tamtym momencie zakopiański obiekt jeszcze go nie posiadał.

Pierwsze konkursy Letniego Grand Prix w Zakopanem rozegrane zostały 4 i 5 września 2004 roku. Polskie miasto było trzecią miejscowością, którą odwiedzili skoczkowie podczas jedenastej edycji cyklu. Wcześniej zameldowali się oni na przełomie lipca i sierpnia w Hinterzarten oraz tydzień później w Courchevel. W Zakopanem odbył się konkurs indywidualny i drużynowy. Pierwszego dnia rywalizacji najlepszy okazał się Adam Małysz. Polak wyprzedził Roberta Kranjca i Jakuba Jandę, którego sklasyfikowano ex aequo na trzecim miejscu z Bjoernem Einarem Romorenem. W konkursie drużynowym zwyciężyli Norwegowie przed Austriakami i Japończykami. Zawody odniosły organizacyjny sukces, pod skocznią pojawiły się setki kibiców, którzy pokazali, że nie samym śniegiem człowiek żyje i letnie konkursy również mogą być interesujące dla widza. Kolejne lata zapowiadały więc hegemonię Zakopanego pod tym kątem. Ale o tym innym razem.

Źródło: Informacja własna + wikipedia.pl

8:00 PM No komentarze

7:11 PM No komentarze

Gregor Schlierenzauer to zdecydowane jedna z większych legend skoków narciarskich. To właśnie do niego należy rekord zwycięstw w konkursach skoków, zresztą wiele rekordów pobijał i mam nadzieję, że nadal będzie to robił. Obecnie poszukuje dawnej formy, odkąd powrócił po kontuzji, jakiej doznał, podczas jazdy na nartach. Gregor poświecił swój czas i odpowiedział na kilka naszych pytań, za co serdecznie mu dziękujemy!

Jagoda: Co skłoniło Cię do zaczęcia kariery jako skoczek narciarski?

Gregor: Zacząłem w bardzo młodym wieku, miałem 8 lat. Podobało mi się skakanie na nartach i sprawiało mi to przyjemność. Zapisałem się do Skigymnasium w Stams i tak rozpoczęła się moja droga do zostania skoczkiem narciarskim.

J.: Kto jest twoją ikoną w skokach narciarskich? Na kim chciałbyś się wzorować i dlaczego?

G.: Moją ikoną w skokach narciarskich nie jest żaden skoczek, a raczej perfekcyjny skok, każdy skoczek celuje w idealny lot. Inspirują mnie zawodnicy, którzy ustalają wzorce w swoich dziedzinach, tacy jak Roger Federer czy Michael Phelps.

J.: Jaka rzecz, poza skokami narciarskimi, jest twoją pasją i dlaczego właśnie ona cię tak zainteresowała?

G.: Robienie zdjęć. Aby być dobrym fotografem, trzeba zwracać uwagę na drobne detale i skupiać się na rzeczach, które cię otaczają.

J.: Który konkurs z całej twojej kariery wybrałbyś jako ten najważniejszy, ten który zapadł ci najbardziej w pamięć?

G.: Trudno powiedzieć, moim pierwszym, ważnym tytułem było zwycięstwo podczas Mistrzostw Świata w Lotach w Oberstdorfie w 2008 roku i to było bardzo ważne. Sądzę jednakże, że kamieniem milowym, było 47 zwycięstwo w Harrachovie - w tym momencie pobiłem rekord zwycięstw w PŚ.

J.: Jak oceniasz sezon 2017/18? Wypełniłeś wszystkie swoje założenia?

G.: Nie, nie wypełniłem swoich celi. Nadal jestem w drodze powrotnej na szczyt, a ostatni sezon był tylko małym krokiem naprzód, ale była to dobra zabawa.

J.: Nowy sezon to też nowe cele, jakie postawiłeś przed sobą na ten najbliższy 2018/19, co jeszcze możesz osiągnąć?

G.: Powrót do bycia spójnym ponownie. Wiele razy nie mogłem pokazać swoich najlepszych skoków podczas konkursu. Jeżeli to się zmieni, to wszystko jest możliwe.

J.: Gdzie widzisz siebie za 10 lat? Planujesz kontynuować karierę skoczka, a może chcesz zająć się czymś innym?

G.: Sądzę, że nie będę skakał tak długo, jak Noriaki :D :D (dop.aut. emotki od Gregora). Będę na tyle długo skoczkiem, na ile będzie mi to sprawiało przyjemność, a dopiero później, będę robił plany na przyszłość.

J.: Jaka panuje u was w drużynie atmosfera? Z kim jesteś najbliżej?

G.: Jesteśmy grupą kolegów. Nie mogę zdecydować, z kim jestem najbliżej. Lubię spędzać czas z młodymi zawodnikami, którzy dopiero zaczynają przygodę z Pucharem Świata.

J.: Czy zmiany w kalendarzach, zmiany miejsc i skoczni na których skaczecie, wpływają jakoś na przebieg sezonu, czy nie ma to większego znaczenia?

G.: Nie gra to większej roli, jeżeli tylko w kalendarzu znajdą się moje ulubione skocznie typu: Lillehammer, Garmich-Partenkirchen, Wisła i kilka innych. :D

J.: Co sądzisz o zmianie trenera? Jak oceniasz współpracę z nim?

G.: Wiem, że nasz nowy trener da nam wszystko i nie mogę się doczekać nowych pomysłów i impulsów, ale najbardziej tego, aby nam się układało wszystko.

Jeszcze raz dziękujemy serdecznie za poświęcony czas i życzymy powodzenia w nadchodzącym sezonie!

8:01 PM No komentarze