Skoki okiem Kobiet: kwietnia 2018

Sport jest źródłem kontuzji. Jest to stwierdzenie niezaprzeczalne, gdyż kto z nas nie potrafiłby wskazać sportowca, który na skutek swoich treningów bądź rozgrywek odniósł kontuzję lub chociażby kogoś z najbliższego otoczenia. Nawet zwykła lekcja wychowania fizycznego niesie za sobą ryzyko jakiegoś urazu. Nie oznacza to oczywiście, że sport to zło i powinniśmy go unikać. Zdecydowanie nie. Jednak trzeba mieć świadomość, że niesie on za sobą jakieś ryzyko. Problemy zdrowotne nie omijają także skoczków narciarskich, a miniony sezon był w nie bardzo obfity. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że w kwestii kontuzji skoczny świat może spokojnie wytypować top 4 największych pechowców. Domyślacie się już o kogo chodzi?

Gdyby przeanalizować ostatnie lata, naszym największym nieszczęśliwcem zostałby z pewnością Kenneth Gangnes, który od dłuższego czasu mocno trzyma się pozycji lidera w tym niechlubnym rankingu. Jak jednak dochodzi do tak przykrych historii, jak ta napisana przez norweskiego skoczka, czterokrotnego "zdobywce" zerwanego więzadła?

Zacznijmy od tego, że kontuzje kolan są istną zmorą wśród skoczków. Trudno się temu dziwić, znając choć trochę przebieg skoku i jak wiele zależy od dobrego wybicia się z progu. Jeśli ktoś z Was ma lub kiedykolwiek miał problem z kolanem, wie jak ciężko jest wykonać choć kilka podskoków pod rząd. Skoczkowie są więc narażeni na bardzo duży nacisk, który obciąża kolana, już wcześniej męczone przez urazy tego stawu. Staw skokowy często nie wytrzymuje nacisków przekraczających jego fizjologiczną wytrzymałość i stabilność. Jednak mimo tego faktu do zerwania więzadeł nie dochodzi zazwyczaj na skutek przeciążenia (choć z pewnością wpływa to na szansę wystąpienia obrażenia), tylko urazu skrętnego kolana.

Po takiej kontuzji zawodnicy wracają zazwyczaj po około sześciu miesiącach. Operacja zerwanych więzadeł polega na rekonstrukcji, do której wymagany jest przeszczep tkanek, jednak kontuzja ta w obliczu dzisiejszej medycyny nie jest już taka straszna i niekoniecznie jest zwiastunem końca kariery. Jest wielu sportowców, którzy po zakończeniu rehabilitacji, wracali do poprzedniej dobrej formy. Znamy niestety przypadki, gdy kontuzja wciąż powraca. Sporo na ten temat wie wspomniany wcześniej Gangnes. Zastanawiać może, czemu z tak dobrą opieką medyczną i bazą treningową dochodzi do tak przykrych historii. Z tym pytaniem skierowałam się do pewnego fizjoterapeuty, mgr Roberta Biernackiego, który stwierdził, że często jest to kwestia mentalności sportowców, którzy chcą jak najszybciej wrócić do rozgrywek. Niestety nawet najbardziej rozwinięta medycyna nie zmieni podejścia zawodników, którzy czasem dość szybko czują się na siłach i przeceniają możliwości swojego organizmu. Dochodzi też do tego kwestia genetyki. Zdarza się, że ktoś po prostu jest szklany, jak to potocznie mówimy. Obecnie Norweg stara się o powrót do kadry A, gdzie zawodnicy mają zagwarantowaną opiekę medyczną, która przyda mu się przy następnej próbie jego zdrowia, której oczywiście mu nie życzymy.

fot.: instagram.com

Kolejnym pechowcem jest były niemiecki lider, Severin Freund, który już drugi raz musiał się zmierzyć z zerwaniem więzadła oraz urazem łąkotki. Jest ona również często występującym w skokach problemem. Łąkotka to chrząstka znajdująca się pomiędzy kośćmi kolana. Pełni funkcję amortyzacyjną. U Freunda do urazu doszło na skutek upadku na skoczni, innymi słowy doszło do skrętu kolana. Do wielkiej "więzadłowej" trójcy w tym sezonie należał również Gregor Schlierenzauer, aczkolwiek w jego przypadku doszło "tylko" do naderwania, dlatego mogliśmy oglądać go podczas minionego Pucharu Świata. Operację w jego wypadku zastąpiła specjalna szyna. Była to już trzecia kontuzja kolana w jego karierze. Spotkałam się z opinią, że wina jego niedyspozycji leży po stronie osób, które zajmowały się jego leczeniem, lecz ciężko w to wierzyć, kiedy mowa o dawniej czołowym austriackim skoczku, na którego z pewnością dmuchano i chuchano po pierwszej kontuzji.

fot.: instagram.com

Wszyscy jesteśmy świadomi, że upadki zazwyczaj pozostawiają po sobie pewne nieprzyjemne konsekwencje. Znamy dobrze postać Thomasa Dietharta, który z poobijanymi płucami oraz nerkami, a także wieloma ranami twarzy (które później zaprezentował na swoich social mediach) trafił do szpitala po upadku, a trochę ponad rok później ponownie odwiedził szpital, tym razem ze wstrząśnieniem mózgu. Pomimo tego, że każdy skoczek ma na sobie kask, który powinien zapewnić mu ochronę głowy, ciężko w pełni wykluczyć jej urazy. Upadając, często skoczkowie mocno uderzają głową o zeskok, co zazwyczaj kończy się wstrząśnieniem mózgu. Do tego dochodzą złamania, które na szczęście ostatnio są mniej spotykane i coraz rzadziej słyszymy o wydarzeniach takich jak runięcie Roberta Kranjca w Planicy, zakończone umieszczeniem metalowej płytki w jego czaszce, złamaniem obu łąkotek, kilku żeber oraz okropnym złamaniem ręki w paru miejscach.

Pozostając w temacie słoweńskiego zawodnika, w listopadzie ubiegłego roku dość ciekawie wypowiedział się na temat przyczyn kontuzji w dzisiejszych czasach. Zauważył on, że dawniej rzadziej dochodziło do kontuzji kolan niż teraz, powołując się na siebie, wspomnianych wyżej sportowców oraz Janne Happonena, który z powodu urazów zakończył karierę. Winą obarcza działania FIS-u oraz zmiany w sprzętach. Jego zdaniem stroje są zbyt mało przylegające, przez co zawodnicy najzwyczajniej w świecie spadają ze skoczni, a nie lecą. Porusza również kwestię obciążenia, z którym muszą sobie radzić kolana (około 400-500 skoków w okresie przygotowawczym!).

Podsumowując, nie da się podać tej jednej jedynej przyczyny kontuzji w świecie skoków. Sporo zależy od organizmu zawodnika i jego predyspozycji do danej dyscypliny. Presja otoczenia oraz wyniki rywali powodują, że sportowcy chcą jak najszybciej wrócić, przez co bywa, że zaczynają startować z niedoleczonymi urazami. Weźmy to pod uwagę i postarajmy się nie wywierać tak dużej presji na osobach, którym tak bardzo kibicujemy. Miejmy również nadzieję, że FIS rzeczywiście zajmie się zmianami w przepisach, które choć trochę zapobiegną licznym kontuzjom oraz podobno wracającemu problemowi wychudzenia wśród skoczków.

Źródła: informacja własna

4:20 PM No komentarze

11:50 AM No komentarze

2:46 PM No komentarze

Dziś przyszedł czas na podsumowanie sezonu kadr Stanów Zjednoczonych i Kanady. Obie drużyny nie błyszczały w minionej edycji Pucharu Świata i sezon zakończyły kolejno na 11 i 12 pozycji.

Stany Zjednoczone w sezonie 2017/2018 zdobyły w sumie sześćdziesiąt dwa punkty, przy czym nie udało się im zdobyć żadnych punktów w konkursach drużynowych. Najlepszym skoczkiem w reprezentacji okazał się Kevin Bickner, który cały sezon zakończył na 39. pozycji (ex aequo z Nejcem Dežmanem).

William Rhoads

57. miejsce w Pucharze Świata - 12 punktów

Drugim skoczkiem ze Stanów Zjedoczonych, który zdobywał punkty Pucharu Świata w minionym sezonie jest William Rhoads. W sześciu konkursach zdobył on 12 punktów do klasyfikacji generalnej i sezon zakończył na 57. pozycji. Był to pierwszy sezon, w którym został on sklasyfikowany w "generalce". Dwukrotnie znalazł się w trzeciej dziesiątce zawodów (oba konkursy odbywały się w rosyjskim Niżnym Tagile). Nie zakwalifikował się do Mistrzostw Świata w lotach, a na Igrzyskach Olimpijskich w Pjongczangu zakwalifikował się jedynie do konkursu na skoczni K-98, który ukończył na 46. miejscu.

Kevin Bickner

39. miejsce w Pucharze Świata - 50 punktów

Rekordzista Ameryki Północnej w długości skoku narciarskiego w swoim trzecim sezonie w Pucharze Świata zdobył w sumie 50 punktów. W dziesięciu konkursach, do których udało mu się zakwalifikować, trzykrotnie nie awansował do drugiej serii konkursowej. W pozostałych konkursach plasował się sześciokrotnie w trzeciej dziesiątce, a ostatni konkurs, w którym występował w tym sezonie, zakończył na miejscu 16. W organizowanych w tym sezonie turniejach nie błyszczał i tak: Turniej Czterech Skoczni zakończył na 51. miejscu, Raw Air na 33., a Willingen Five i Planica 7 - na 29. pozycji.

Dwudziestodwulatek Mistrzostwa Świata w lotach narciarskich w Obersdorfie zakończył na 24. pozycji, zaledwie raz przekraczając dwusetny metr na trzy skoki konkursowe.

Mackenzie Boyd-Clowes

47. miejsce w Pucharze Świata - 31 punktów

Kanada zakończyła tegoroczne zmagania w Pucharze Narodów na 12. miejscu z dorobkiem 31. punktów. Niestety Kanadyjczycy nie zdobyli żadnego punktu w konkursach drużynowych ze względów kadrowych, bowiem tylko jeden skoczek znajdował się w kadrze A. O dobre imię Kanadyjczyków w minionym sezonie dzielnie walczył Mackenzie Boyd-Clowes. Czterokrotnie udało mu się zdobyć punkty do klasyfikacji generalnej, przy czym trzykrotnie konkursy kończył w trzeciej dziesiątce, a raz w drugiej. Sezon zakończył na 47. miejscu, co jest spadkiem o sześć pozycji w stosunku do poprzedniego sezonu. W Mistrzostwach Świata w lotach w Obersdorfie wywalczył 36. miejsce, Igrzyska Olimpijskie to 26. miejsce na skoczni normalnej i 21. na skoczni dużej. Najlepszy wynik spośród wszystkich turniejów rozgrywanych w sezonie 2017/2018 zajął w Willingen Five, który zakończył na 25. miejscu. Turniej Czterech Skoczni zakończył na 47. miejscu, Raw Air na 41., a Planica 7 na 64.

Trudno powiedzieć czy miniony sezon był na poniżej czy powyżej oczekiwań. Jeśli chodzi o reprezentację Kanady to sprawa jest prosta - brakuje drużyny. Wiadomo, że najlepszą motywacją jest wewnątrz drużynowa rywalizacja, a kiedy jest tylko jeden skoczek na miarę Pucharu Świata, trudno jest się zmotywować.

Jeśli chodzi o reprezentację Stanów Zjednoczonych to przyznam szczerze, że jestem trochę rozczarowana. USA to kraj, w którym skoczni narciarskich jest bardzo dużo i na pewno adeptów skoków narciarskich nie brakuje. Nie zamierzam zagłębiać się w to, w czym tkwi problem, bo nie należy to do moich kompetencji. Gdy myślę jednak o przyszłym sezonie, widzę ogromny potencjał przede wszystkim w Kevinie Bicknerze.

Być może teraz obie reprezentacje z Ameryki Północnej nie należą do ścisłej światowej czołówki, ale nigdy nic nie wiadomo i wiele może zmienić się w przyszłości.

źródło: informacja własna/ wikipedia.org/ fis-ski.com

1:39 PM No komentarze

7:20 PM No komentarze

6:23 PM No komentarze

Historia, którą wam dzisiaj przedstawimy, aktualnie znajduje się w kulminacyjnym momencie. Norweski zawodnik czeka na decyzję związku o swoim być albo nie być. To, czego doświadczył Kenneth Gangnes w ciągu ostatnich kilku lat może, przechodzić ludzkie pojęcie.

fot:. berkutschi.com

Debiut Kennetha w Pucharze Świata miał miejsce już stosunkowo dawno temu, bo minęło już ponad 10 lat od tego wydarzenia. 7 marca 2008 roku w Lillehammer pierwszy raz zasiadł na belce w zawodach najwyższej rangi. Zajął w nich wtedy 37. miejsce. Dwa dni później pojawił się razem ze światową czołówką na skoczni Holmenkollbakken, ale tam poszło mu jeszcze gorzej i konkurs zakończył na 48. pozycji. W sezonie 2008/2009 pokazał się dwa razy w zmaganiach Pucharu Świata, ale nic wielkiego nie zwojował. Za to świetnie radził sobie w "drugiej lidze" skoków. W każdym konkursie, w którym wystąpił, zdobywał punkty. Dwukrotnie nawet stawał na podium tego cyklu, a skończył go na 7. miejscu. W nagrodę w sezonie 2009/2010 dostawał kilka razy szansę na zdobycie punktów PŚ, co się udało 5 grudnia 2009 roku w Lillehammer, gdzie ukończył zmagania na 30. pozycji. W kolejnych sezonach za każdym razem punktował, ale to nie były pewnie rezultaty, jakie chciał osiągać. Gdy już wszyscy myśleli, że wyrasta nowa gwiazda norweskich skoków narciarskich, przydarzyło się pierwsze nieszczęście.

W maju 2010 roku podczas upadku na treningu zerwał wiązadło krzyżowe w prawym kolanie. Jakie wielkie miał szczęście ~~albo i nie,~~ że kontuzja dotknęła go w takim miesiącu, przez co już w styczniu kolejnego roku wrócił do rywalizacji. Czy to nie było za wcześnie? Z biegiem czasu może powiedzieć, że tak, ale o tym później. Tydzień po powrocie poleciał do Sapporo na kolejne zawody Pucharu Świata. Mógł być z siebie bardzo zadowolony, ponieważ zajął tam 29. miejsce. Następny sezon w wykonaniu Gangnesa był pełen małych sukcesów. Zawodnik po tak poważnej kontuzji, a sezon 2011/12 ukończył z 68. punktami na koncie i jako vicelider Pucharu Kontynentalnego. Nie pojawił się w ogóle na zawodach międzynarodowych w sezonie 2012/13 z niewiadomych powodów.

We wrześniu 2013 roku, czyli kilka miesięcy przed rozpoczęciem sezonu olimpijskiego, na którym tak bardzo mu zależało, doznał kolejnej kontuzji. Zaliczył upadek podczas kwalifikacji do zawodów Letniego Grand Prix w Hinzenbach. Można powiedzieć kolejnej, ale lepiej by tu brzmiało stwierdzenie "takiej samej". Po raz drugi zerwał wiązadła w prawym kolanie. Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014 w Soczi bez Gangnesa. Do zawodów powrócił rok po tym zdarzeniu. Kilkakrotnie punktował w Pucharze Świata i zdobył aż 113 punktów, a do tego kolejny raz stanął na drugim stopniu podium w cyklu Pucharu Kontynentalnego. Choć przełomowym momentem było lato 2015. Czterokrotnie stawał na podium Letniego Grand Prix, z czego dwa razy w Czajkowskim wygrywał. Ukończył cykl na drugim miejscu za Kento Sakuyamą. Trener dał mu szansę. Lepszego sezonu niż 2015/16 Kenneth nie mógł sobie wymarzyć. Punktował w każdym z dwudziestu dziewięciu konkursów. Zdobył indywidualnie srebrny medal podczas Mistrzostw Świata w Lotach, a drużynowo sięgnął po złoto. Dziewięciokrotnie stawał na podium, a z tego raz wygrał. Nie zgadniecie gdzie! W Lillehammer tu gdzie debiutował i tu gdzie zdobywał pierwsze punkty. Historia pięknie zatoczyła koło. Był w tamtym sezonie najlepszym z Norwegów. Puchar Świata zakończył na 3. miejscu z dorobkiem 1348 punktów. Te piękne chwile nie trwały zbyt długo.

W czerwcu 2016 roku podczas treningu Kenneth uszkodził łąkotkę i po raz trzeci zerwał wiązania w kolanie. Wydarzyło się szczęście w nieszczęściu, bo gdyby zerwał ponownie wiązadła w prawym kolanie, to prawdopodobnie nigdy już nie wróciłby do skoków narciarskich. Czekała do zatem kolejna przerwa. Tym razem związek, trenerzy i on sam dmuchali na zimne, więc na arenie międzynarodowej zobaczyliśmy go dopiero w lipcu podczas LGP 2017 roku. Cykl zakończył na 6. pozycji, raz zajmując nawet 2. miejsce podczas konkursu w Hakubie. Wszystko wracało do normy, a on sam z niecierpliwością czekał na sezon olimpijski, ale niestety nie był mu pisany.

W listopadzie, a dokładnie 9 listopada 2017 roku podczas treningu na normalnej skoczni w Oslo Gangnes upadł. Gdy ta informacja obiegła skokowy świat jeszcze bez oficjalnej diagnozy, wszyscy wiedzieli, że "zerwał", jego kolana są tak słabe, że innej opcji nie było. Modliliśmy się, żeby nie ucierpiało prawe kolano, tylko ewentualnie lewe, bo tak jak napisałam wcześniej, zerwanie wiązadeł w prawym kolanie oznaczałoby koniec. Szybko rozniosła się po internecie wieść o zerwaniu wiązadeł w lewym kolanie i tak właśnie było. Ponownie. Kolejny rok stracony, ale on się nie poddaje. Kolejny raz chce znaleźć się w kadrze narodowej, chce pokazać, że potrafi. Teraz następuje moment kulminacyjny, o którym wspomniałam na początku. Czy trener chce takiego niestabilnego i łatwo podlegającego kontuzjom zawodnika? Jeśli Kenneth zostanie odesłany do kadry B, to jest koniec tego zawodnika, bo on potrzebuje teraz profesjonalnej opieki medycznej, a każdy z nas wie, jak wygląda to w zapleczach kadr. Czy zobaczymy go w sezonie 2018/19? Taka informacja pewnie wkrótce się pojawi. Trzymamy kciuki za dalszą część jego kariery i mamy nadzieję, że już limit kontuzji został przez tego zawodnika wyczerpany.

Źródło: informacja własna, wikipedia.org, fis-ski.com

9:08 PM No komentarze

6:45 PM No komentarze

W poniedziałek, 23. kwietnia, austriacki skoczek Thomas Diethart, ogłosił na swoim Instagramie, że jego kariera skoczka narciarskiego dobiegła końca. Zwycięzca Turnieju Czterech skoczni z sezonu 2013/2014 po serii upadków i kontuzji zdecydował się zakończyć swoją karierę i nie zobaczymy go już w przyszłym sezonie na skoczni. Decyzja Austriaka niektórych może dziwić, bowiem ma on dopiero 26 lat.

"Didl" napisał na swoim profilu na Instagramie: "Dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierali, szczególnie mojej rodzinie, przyjaciołom, kolegom z drużyny, trenerom i sponsorom. Będę tęsknił za lataniem".

Kiedy w sezonie 2013/2014 niespodziewanie wygrał Turniej Czterech Skoczni, wszyscy się nim zachwycali. Pojawił się w zasadzie znikąd i od razu wskoczył do światowej czołówki. Kilka tygodni po swoim życiowym sukcesie, zdobył wraz z kolegami z kadry srebro w drużynie na Igrzyskach Olimpijskich w Soczi. Na tym jego sukcesy się zakończyły. W kolejnym sezonie albo zawody kończył w drugiej lub trzeciej dziesiątce, albo w ogóle nie awansował do drugiej serii. W sezonie 2015/2016 wypadł całkowicie z kadry A i startował w Pucharze Kontynentalnym, ale i tam nie odnosił zwycięstw. Na początku 2016 roku, podczas Pucharu Kontynentalnego w Brotterode, poważnie upadł i trafił do szpitala z obrażeniami płuc i nerek oraz poobijaną twarzą. Kolejny upadek przytrafił mu się kilkanaście miesięcy później w Ramsau, gdzie po silnym uderzeniu w zeskok był nieprzytomny. Po przewiezieniu do szpitala, zdiagnozowano u niego wstrząśnienie mózgu i stłuczenie płuc. Zarówno po pierwszym, jak i po drugim upadku deklarował, że nie zamierza się poddać i będzie walczyć o powrót na skocznię.

Informacja, że Diethart kończy karierę zaskoczyła sympatyków skoków narciarskich. Trudno się jednak dziwić jego decyzji. Kontuzje, upadki i słabe wyniki na pewno nie były motywacją do dalszego skakania.

Choć kariera skoczka narciarskiego dobiegła końca, to życie nadal trwa. My życzymy Thomasowi dużo zdrowia i powodzenia w "życiu po skokach".

źródło: onet.sport.pl/ informacja własna

11:05 PM No komentarze

9:32 PM No komentarze

9:19 PM No komentarze

6:17 PM No komentarze

10:05 PM No komentarze

7:51 PM No komentarze

5:46 PM No komentarze

źródło: wyborcza.pl

Na oficjalnym posiedzeniu 17 kwietnia 2018r. Zarząd Polskiego Związku Narciarskiego zatwierdził skład Kadr Narodowych na nadchodzący sezon. Poznaliśmy nie tylko składy drużyn skoków narciarskich, ale także innych sportów zimowych, takich jak kombinacja norweska. Oficjalnie zostały także podane nazwiska sztabu szkoleniowego.

Skład kadry A nie zdziwi chyba nikogo. Oczywiście składa się na nią cała szóstka dobrze nam znanych (i lubianych!) zawodników takich, jak Kamil Stoch, Dawid Kubacki, Piotr Żyła, Maciej Kot, Stefan Hula oraz Jakub Wolny.

Jeśli chodzi o kadrę szkoleniową też nie ma tam zbytnich niespodzianek. Stefan Horngacher po raz kolejny będzie trenował naszą kadrę w nadchodzącym sezonie. Oprócz niego w kadrze tej pojawią się także jego dwaj asystenci, fizjoterapeuta, dwóch serwisantów oraz trener techniczny.

Oprócz tego pojawiły się także nazwiska osób współpracujących z kadrami. Nowością będzie Jan Winkiel - osoba odpowiedzialna za kontakt z mediami oraz Paweł Witczak - informatyk kadry. Reszta osób, w tym znany dobrze wszystkim Adam Małysz, pozostaje przy swoich funkcjach.

W kadrze B również mamy do czynienia z zawodnikami, o których wielokrotnie słyszeliśmy. Aleksander Zniszczoł, Klemens Murańka, Tomasz Pilch - to tylko ci najbardziej znani. Nowością jest natomiast trener - Maciej Maciusiak, o którym pisałyśmy już wcześniej.

Nadzór nad całością kadr będzie sprawował nie kto inny jak sam Adam Małysz, przy udziale Stefana Horngachera. Trenerzy wszystkich kadr, w tym także juniorów już zadeklarowali ścisłą współpracę.

Kadra Narodowa A

Zawodnicy:
Kamil Stoch – KS Eve-nement Zakopane
Maciej Kot – AZS Zakopane
Piotr Żyła – WSS Wisła
Dawid Kubacki – TS Wisła Zakopane
Stefan Hula – KS Eve-nement Zakopane
Jakub Wolny – LKS Klimczok Bystra

Kadra szkoleniowa:
Stefan Horngacher – trener główny A, B, Juniorów
Grzegorz Sobczyk – asystent trenera głównego
Zbigniew Klimowski – asystent trenera głównego, koordynator A i B
Michal Doleżal – trener techniczny, koordynacja sprzętowa A, B, Juniorów
Łukasz Gębala – fizjoterapeuta
Kacper Skrobot – serwisant
Maciej Kreczmer – serwisant

Osoby współpracujące:
dr Harald Pernitsch – konsultant naukowy – skoki A i B
Aleksander Winiarski – lekarz – skoki A, B, Juniorów
Jakub Kozel – fizjoterapeuta
Piotr Krężałek – biomechanik – skoki A, B, Juniorów
Matthias Prodinger – konsultant ds. sprzętu
Adam Małysz – Dyrektor – skoki A, B, Juniorów, Kobiet + KN, konsultant Zarządu PZN
Paweł Witczak – IT, analiza video, logistyka – wszystkie kadry w skokach
Jan Winkiel – osoba odpowiedzialna za kontakt z mediami

Kadra Narodowa B

Zawodnicy:
Tomasz Pilch – WSS Wisła
Bartosz Czyż – WSS Wisła
Paweł Wąsek – WSS Wisła
Klemens Murańka – TS Wisła Zakopane
Aleksander Zniszczoł – WSS Wisła
Przemysław Kantyka – LKS Klimczok Bystra

Kadra szkoleniowa:
Maciej Maciusiak – trener główny
Radek Žídek – trener techniczny
Daniel Kwiatkowski – asystent trenera głównego
Michał Górny – fizjoterapeuta
Kamil Skrobot – serwisant

Osoby współpracujące:
Magdalena Wieczorek – dietetyk – skoki B, Juniorów i Juniorek

Kadra Narodowa Juniorów

Zawodnicy:
Kacper Juroszek – WSS Wisła
Karol Niemczyk – LKS Klimczok Bystra
Damian Skupień – TS Wisła Zakopane
Mateusz Gruszka – AZS Zakopane
Szymon Pawłowski – LKS Klimczok Bystra
Szymon Jojko – WSS Wisła
Kacper Stosel – AZS Zakopane

Kadra szkoleniowa:
Wojciech Topór – trener główny
Grzegorz Miętus – asystent trenera głównego
Piotr Fijas – asystent trenera głównego
Andrzej Zapotoczny – serwisant, fizjoterapeuta, trener techniczny
Vacat – fizjoterapeuta

Źródło: pzn.pl

11:04 PM No komentarze

8:59 PM No komentarze

8:00 PM No komentarze

4:55 PM No komentarze

Nasze Social Media

Szukaj

Serie

Archiwum bloga